Gruzja jaką widzę: Im gorzej, tym lepiej ?

Gdy stopniały pierwsze grudniowe śniegi, można było zacząć coś robić.

Tym coś było uczestnictwo w warsztatach dla byłych skazanych i spotkanie z dziećmi z świetlicy środowiskowej w Lanczchuti. Dwa odmienne doświadczenia a jednocześnie tak podobne światy.

z uczestnikami warsztatów resocjalizacyjnych

Pierwsza grupa to ludzie, którzy jak się okazało nie zawsze i nie tylko ze swojej winy trafili do więzienia. Często są to przypadki nieznajomości prawa i zasad, naiwność lub po prostu głupota. Tutaj status skazanego może przydarzyć się każdemu dlatego ludzie ci są w mniejszym stopniu wykluczani przez lokalną społeczność. Wciąż istnieje jeszcze głęboko zakorzeniona nieufność wobec własnego państwa, które karze nie za przestępstwo, ale za nieposłuszeństwo. Dziś osoby te dostają szansę , poprzez uczestnictwo w warsztatach resocjalizacyjnych, na zmazanie swoich grzechów, lecz nie często z tego korzystają. Tłumaczą to brakiem wiary w oczyszczenie.

Na koniec pamiątkowe zdjęcie z dziećmi z ośrodka Iavnana

Dzieci z Lanczchuti to niewinne ofiary systemu społecznego, który starają się naprawiać na własną rękę różne mniejsze i większe organizacje pozarządowe a gdzieniegdzie coraz sprawniej działające samorządy. Jednak to wciąż kropla w morzu potrzeb. Gruzja to cały czas jeszcze bardzo biedny kraj. A ta bieda najbardziej widoczna jest w tych miejscach do których nie docierają żadne szlaki turystyczne, do miejsc wymazanych z gospodarczej mapy świata czyli do małych górskich miasteczek gdzieś na Kaukazie. Do takich miejsc jak Lanczchuti. Tu bieda maluje się w oczach dzieci - niedożywionych, brudnych, niekochanych. Jednocześnie bardzo bystrych i kontaktowych. Jeśli Gruzja chce sobie poradzić z biedą oprócz ciepłego posiłku musi też dać tym dzieciom szansę na zmianę ich statusu społecznego, to tak na początek . Tylko co dalej ?